Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη
Ἦταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ ΙΑ´ (527-565). Ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχὴς φιλανθρωπία καὶ ἐργασία γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ὁ Δαβὶδ μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε ἀναχωρητής. Γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια κατοικοῦσε ἐπάνω σ᾿ ἕνα δένδρο. Ἐκεῖ, μὲ τὰ λιοπύρια τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὶς παγωνιὲς τοῦ χειμῶνα, δουλαγωγοῦσε τὸ σῶμα του μὲ ἄσκηση στὴν ἐγκράτεια καὶ μὲ προσευχή, ἀπαγγέλοντας στίχους τοῦ προφητάνακτος ὁμωνύμου του Δαβίδ: «Ὠμοιώθην πελεκάνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόμην ὡς στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος». Ἔγινα ὅμοιος μὲ πελεκάνο, ποὺ περνᾷ τὶς μέρες του στὴν ἔρημο. Κατάντησα σὰν κλαυσοπούλι ποὺ κράζει κλαψιάρικα τὴν νύκτα σὲ ἐρειπωμένο σπίτι. Παρέμεινα ἄυπνος καὶ ἔγινα σὰν στρουθίο ποὺ ἔχασε τὸ σύντροφό του καὶ μένει μόνο στὸ ὕψος τῆς στέγης. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ μὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση κατάφερε νὰ ὑποτάξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας καὶ νὰ γίνει ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ἔκριναν σὰν τὸν καταλληλότερο γιὰ ἀντιπρόσωπό τους στὸν Ἰουστινιανό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ ζητοῦσαν ἔπαρχο γιὰ τὴν πόλη τους. Στὸ γυρισμό, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Γοτθίας
Καταγόταν ἀπὸ τοὺς τόπους τῆς Κριμαίας καὶ διακρίθηκε ἀπὸ παιδὶ γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ τὸ ζῆλο του γιὰ τὴν πίστη. Οἱ γονεῖς του ὀνομαζόταν Λέων καὶ Φωτεινὴ καὶ τὴν εὐσέβειά τους μετέδωσαν καὶ στὸν γιό τους. Στὰ χρόνια τῆς εἰκονομαχίας, ὁ Ἰωάννης εἶχε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία περισσότερο μὲ τὴ Ῥώμη, ποὺ δὲν τὴν ἐπηρέαζε ἡ πληγὴ αὐτὴ τῆς Ἀνατολῆς. Σὰν ἐπίσκοπος Γοτθίας ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε διδακτικὸς καὶ φιλάνθρωπος. Παρέμεινε ἁπλός, ταπεινόφρων, φτωχὸς καὶ ἀφιλάργυρος, ἀδελφὸς τῶν ἱερέων, πατέρας τῶν λαϊκῶν του, ἀλλὰ κάποια αἱματηρὴ στάση ἀνάγκασε τὸν καλὸ ποιμένα νὰ καταφύγει μὲ πολλοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἀμάστριδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἐκεῖ ἔμεινε τέσσερα χρόνια καὶ πέθανε εὐεργετῶντας, μέχρι τὴν τελευταία του στιγμή. Κλῆρος καὶ λαὸς τὸν ἔθαψαν μὲ μεγάλες τιμές.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας
Γεννήθηκε στὸ Αϊβαλὶ (Κυδωνιές) τῆς Μ. Ἀσίας. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴν ἱερὰ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας. Μὲ τὴν ἄδεια τῶν πατέρων τῆς Μονῆς, πῆγε στὴ Σμύρνη νὰ κάνει ἔρανο γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τῶν Ναῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Μεταμορφώσεως καὶ Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀποπεράτωσε τὴν ἀνοικοδόμηση τῶν Ναῶν αὐτῶν. Τὸν κατέλαβε ὅμως ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου, πῆγε στὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας καὶ διακήρυξε παντοιοτρόπως τὴν πίστη του στὸ Χριστό, καὶ ἀφοῦ μαστιγώθηκε καὶ πληγώθηκε στὸ κεφάλι ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἐκδιώχθηκε. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, δὲν πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντά του γιὰ τὸ μαρτύριο καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὶς Καρυές. Ἐκεῖ συμβουλεύτηκε τὸν Ἀρχιερέα πρώην Χριστουπόλεως Παγκράτιο, πῆρε τὴν εὐλογία του καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ πληροφορήθηκε, ὅτι ἔφθασε στὴ Βατοπεδινὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κάποιος μοναχός, ποὺ ἐξισλαμίστηκε καὶ θέλησε νὰ τὸν συμβουλέψει πρὸς μετάνοια. Οἱ Τοῦρκοι ἔμαθαν τὸν σκοπό του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὁ ὁποῖος, φοβούμενος μήπως ὁ Δαβὶδ μεταστρέψει τὸν μοναχὸ ποὺ ἐξισλαμίστηκε, γρήγορα ἐξέδωσε καταδικαστικὴ ἀπόφαση θανάτου του. Ἔτσι, στὶς 26 Ἰουνίου 1813 τόν ἀπαγχόνισαν καὶ ἔλαβε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία
Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye (σ. 774, 7) κατὰ τὴν 26η Ἰουνίου ἀναφέρεται πάλι ἡ μνήμη μάρτυρα Θεράποντα, συνοδευμένη μὲ τοὺς τρεῖς πιὸ πάνω μάρτυρες. Ποιὸς εἶναι αὐτός, ἄγνωστο. Ἀπὸ τὸν Ἁγ. Νικόδημο δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη του. Μόνο, κατὰ τὴν 27η Ἰουνίου μνημονεύονται Μάρκιος καὶ Μαρκία διὰ ξίφους τελειωθέντες.