Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστής
Ὁ Ἰωάννης ἦταν γιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης καὶ νεώτερος ἀδελφὸς τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου. Στὴν ἀρχὴ ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καὶ κατόπιν ἔγινε μαθητὴς τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητές Του, καὶ μάλιστα ὁ μαθητὴς «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», δηλαδή, τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ 4ου κατὰ σειρὰ Εὐαγγελίου στὴν Καινὴ Διαθήκη, καθὼς ἐπίσης τριῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν καὶ τῆς Ἀποκάλυψης. Τὴ ζωή του κοντὰ στὸν Κύριο τὴν γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ Ἰωάννης συνεχίζει ἔντονα τὴν δράση του καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ κήρυξαν, μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὲ ὅλο τὸ λαὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ παράδοση, ἐπίσης, μᾶς λέει ὅτι ὁ Ἰωάννης κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Μ. Ἀσία, καὶ ἰδιαίτερα στὴν Ἔφεσο. Στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δομετιανοῦ βασανίστηκε καὶ ἐξορίστηκε στὴν Πάτμο, ὅπου ἔγραψε καὶ τὴν Ἀποκάλυψη. Ὁ Ἰωάννης ἔζησε γύρω στὰ 100 χρόνια (πέθανε γύρω στὸ 105 μὲ 106 μ.Χ.). Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε, εἶναι ἡ φράση ποὺ συνεχῶς ἔλεγε στοὺς μαθητές του: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ποὺ σημαίνει, παιδιά μου, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ ὅταν οἱ μαθητές του ῥώτησαν γιατὶ συνεχῶς τοὺς λέει τὴν ἴδια φράση, αὐτὸς ἀπάντησε «διότι εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, καὶ ὅταν αὐτὸ μόνο γίνεται, ἀρκεῖ».
Ἔζησε μεταξὺ τοῦ 4ου καὶ 5ου αἰῶνα μ.Χ., στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Γρατιανοῦ (375-383). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώμη καὶ διακρίθηκε νωρὶς ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἀρετή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν μεγάλη του προκοπὴ καὶ ἐπίδοση στὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ῥητορική. Χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ῥώμης διάκονος, καὶ ἀποτελοῦσε καύχημα τῶν κληρικῶν τῆς Ῥώμης, γιὰ τὴν σοφία καὶ τὸ ἄμεμπτο ἦθος του. Ὅταν ἀργότερα ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Ἀνατολῆς Θεοδόσιος ὁ Α´ ζήτησε παιδαγωγὸ τῶν παιδιῶν του, ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Δύσης Γρατιανός, τοῦ ἔστειλε μὲ τὶς καλύτερες συστάσεις τὸν Ἀρσένιο. Τὸ ἕνα ὅμως ἀπὸ τὰ δυὸ βασιλοπαίδια, ὁ Ἀρκάδιος, κατοπινὸς διώκτης τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἦταν τύπος ἀτίθασος καὶ ἀνεπίδεκτος τῆς ἀρίστης παιδαγωγίας τοῦ Ἀρσενίου. Ἐξ αἰτίας λοιπὸν τῶν προβλημάτων, ποὺ δημιουργοῦσε ὁ Ἀρκάδιος στὸν Ἀρσένιο, αὐτὸς ἀποφάσισε νὰ παραιτηθεῖ. Ὁ Θεοδόσιος δὲν δέχτηκε τὴν παραίτησή του καὶ ὁ Ἀρσένιος ἀναγκάστηκε νὰ φύγει κρυφὰ στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ κατέφυγε στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Αἰγύπτου, ὅπου καὶ ἔγινε μοναχός. Μάλιστα, τόσο πολὺ εὐδοκίμησε στὴ διδασκαλία καὶ στὴ μέθοδο τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς, ὥστε πολλοὶ ἀπὸ τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, ἐρχόταν νὰ τὸν ἀκούσουν. Πέθανε τὸ 445 μ.Χ. σὲ ἡλικία 120 ἐτῶν. Ἀπὸ αὐτά, 55 τὰ πέρασε στὴν ἔρημο!
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Οἱ Ἅγιοι Στρατιῶται ὁλόκληρη σπεῖρα (τάγμα)
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Θαῦμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὴν πόλη Κασσιόπη
Ἔγινε περίπου τὸ 1530 καὶ πρόκειται γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ματιῶν κάποιου νεαροῦ Στεφάνου, ποὺ εἶχε τιμωρηθεῖ ἄδικα μὲ τύφλωση.
Ἡ Ἁγία Αὐγουστίνη μάρτυς, ἡ ἐν Βυζαντίῳ
Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)
Διὰ Χριστὸν σαλός.