Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής
Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα καὶ ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Ἡ καταγωγή του ἦταν μᾶλλον ἀπὸ τὴν Κύπρο, ἀργότερα ὅμως ἐγκαταστάθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὁ Μᾶρκος ἀπὸ πολὺ νωρὶς μπῆκε στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας, συνοδεύοντας τὸ θεῖο του Βαρνάβα καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὶς διάφορες περιοδεῖες τους. Ἐπίσης, ἐργάσθηκε γιὰ πολὺ καιρὸ κοντὰ στὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Κατὰ τὴν παράδοση, ὁ Μᾶρκος κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Αἴγυπτο, τὴν Λιβύη, τὴν Βαρβαρία, καὶ εἶχε χρηματίσει πρῶτος ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας. Γιὰ τὸν τρόπο τοῦ θανάτου του οἱ γνῶμες διίστανται. Ἡ μία ἀναφέρει ὅτι πέθανε εἰρηνικὰ στὴν Ἄλεξανδρεια, ἐνῷ ἡ ἄλλη, ὅτι πέθανε διὰ πυρὸς ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Τὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὁ Μᾶρκος ἔγραψε τὸ δεύτερο κατὰ σειρὰ στὴν Καινὴ Διαθήκη Εὐαγγέλιο. «Ζωγραφίζει» μέσα σ᾿ αὐτὸ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἰδιαίτερα διὰ τῶν θαυμάτων. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἁγιογράφοι τοποθετοῦν δίπλα στὸν εὐαγγελιστὴ Μάρκο ἕνα λιοντάρι, ποὺ εἶναι σύμβολο τῆς δύναμης. Ἔτσι ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος στοὺς αἰῶνες μας «εὐαγγελίζεται τὴν πίστιν», δηλαδή, μᾶς κηρύττει τὴν πίστη, γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν.
Ἀνάμνηση τῶν Ἐγκαινίων τοῦ σεπτοῦ Ἀποστολείου
Ναοῦ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν ἁγιωτάτη Μεγάλη Ἐκκλησία (Ἁγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως).
Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Πρόκειται γιὰ τὸν Πατριάρχη Μακεδόνιο τὸν Β´. Ἀπὸ προσβύτερος καὶ σκευοφύλακας τῆς ἁγίας Σοφίας, γιὰ τὴν εὐσέβειά του, στὴν ὁποία τὸν παιδαγώγησε ὁ θεῖος του Πατριάρχης Γεννάδιος, κλήθηκε νὰ διοίκησῃ τὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο (496-511), ἀντὶ τοῦ Πατριάρχη Εὐφημίου, ποὺ ἐξορίστηκε στὰ Εὔχαιτα. Ὁ λαὸς ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη στὸ πρόσωπό του. Ὁ αἱρετικὸς ὅμως αὐτοκράτορας Ἀναστάσιος ὁ Δίκορος (491-518), ζήτησε ἀπὸ τὸ Μακεδόνιο ἕνα γράμμα - ποὺ ὁ Ἀναστάσιος εἶχε δώσει στὸν προκάτοχο τοῦ Μακεδονίου, Εὐφήμιο, καὶ κατόπιν αὐτὸς τὸ εἶχε δώσει στὸν Μακεδόνιο - με τὸ ὁποῖο διαβεβαίωνε ἰδιογράφως, ὅτι θὰ τηρήσει ἀπαραχάρακτα τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαβεβαίωση ποὺ καταπάτησε βάναυσα. Ὁ Μακεδόνιος ἀρνήθηκε νὰ τοῦ τὸ δώσει καὶ ὁ Ἀναστάσιος ἐξοργισμένος τὸν κατέβασε ἀπὸ τὸ θρόνο, καὶ τὸν ἐξόρισε πρῶτα στὴ Χαλκηδόνα καὶ ἔπειτα στὰ Εὔχαιτα. Ἀλλὰ λόγω τῶν ἐπιδρομῶν τῶν Οὔννων στὸν Πόντο, κατέφυγε στὴ Γάγγρα, ὅπου καὶ πέθανε. Ἀλλά, ἀναδείχτηκε ἀληθινὸς ἐπίσκοπος, ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὶς αὐτοκρατορικὲς αὐθαιρεσίες.
Ἡ Ἅγια αὐτὴ ἦταν μεταξὺ αὐτῶν ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεγαλομάρτυς, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐνδόξου μαρτυρίου του, ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284-304). Στὴ συνέχεια ὑπέστη μαζὶ μὲ ἄλλους, θάνατο διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.
Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Ὁσιομάρτυρες καὶ Ἀναχωρητές
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.