ἐκφωνηθεῖσα τὴν 6η Δεκεμβρίου 2000, σὲ σχολὴ τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ
Σεβασμιώτατε, κύριε Νομάρχα, κύριοι Βουλευτές, κύριε Δήμαρχε,
κ.κ. Ἀξιωματικοί καὶ Ὑπαξιωματικοί,
Κυρίες καὶ Κύριοι,
Σήμερα εἶναι μία μέρα θρησκευτικῆς ἀνάτασης καὶ ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας.
Σήμερα τιμᾶται στὸ πανελλήνιο ἡ μνήμη τοῦ Προστάτη τῶν ναυτικῶν μας, Ἁγίου Νικολάου καὶ συγχρόνως τὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ τιμᾷ τὴν ἐπέτειο τῶν νικηφόρων ναυμαχιῶν τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων 1912 -13 Ἕλλης καὶ Λήμνου.
Μέσα στὸ διαρκὴ ἀγῶνα τοῦ θαλασσινοῦ μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀνθρώπινα καὶ πολὺ φυσικά, ὁ Ἕλληνας ναυτικὸς ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη τῆς προστασίας τοῦ θείου, ποὺ γιὰ μᾶς ἐκφράστηκε στὴ θεία μορφὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Γιορτάζουμε λοιπὸν σήμερα μὲ Χριστιανικὴ εὐλάβεια καὶ βαθιὰ πίστη ποὺ διακρίνει τὸν Ἕλληνα ναύτη στὸν Προστάτη Ἅγιο καὶ τοῦ ὁποίου ἡ σεπτὴ μορφὴ μᾶς συντροφεύει στὶς Γέφυρες τῶν Πολεμικῶν Πλοίων, σὲ ὧρες γαλήνης καὶ σὲ ὦρες φουρτούνας, σὲ ὧρες εὔκολες καὶ σὲ ὦρες δύσκολες.
Ἡ γεωφυσικὴ θέση τῆς χώρας μας μὲ τὰ χιλιάδες μίλια δαντελωτὰ παράλια καὶ τὶς 3.000 νησιὰ καὶ βραχονησίδες, ὑπῆρξε ὁ καθοριστικὸς παράγων ποὺ ὁριοθέτησε τὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ Ἔθνους μέσα στοὺς αἰῶνες. Ζυμώθηκε ἡ μοῖρα τοῦ λαοῦ μας μὲ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο καὶ ἀνέδειξε τὸν Ἕλληνα μάστορα καὶ δουλευτῆ, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἐπιδέξιους στὸν κόσμο.
Παράλληλα ὅμως ξυπνᾶνε οἱ μνῆμες καὶ βρισκόμαστε νοερὰ στὴν 5η Ὀκτωβρίου 1912, ἡμέρα κήρυξης τοῦ πρώτου Βαλκανικοῦ Πολέμου, ὅταν στὸν ὅρμο Φαλήρου, κατὰ τὴν τελετὴ ἀναχώρησης τοῦ Στόλου γιὰ τὸ Αἰγαῖο, ὁ Πρωθυπουργὸς Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀρχηγὸ Στόλου Ναύαρχο Παῦλο Κουντουριώτη καὶ τὰ πληρώματα εἶπε μεταξὺ ἄλλων : «Δέ σας ζητοῦμε ἁπλῶς νὰ ἀποθάνετε διὰ τὴν Πατρίδα. Σᾶς ζητοῦμε κάτι περισσότερο. Νὰ νικήσετε.»
Καὶ ὁ στόλος ἀπέπλευσε αὐθημερὸν γιὰ νὰ γράψει τὴν ἀνυπέρβλητη Αἰγαιοπελαγίτικη ἐποποιία τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων. Ἐκεῖνο τὸ χειμῶνα τοῦ 1912-13 τὸ Πολεμικό μας Ναυτικὸ ἦταν ἡ μόνη διαθέσιμη συμμαχικὴ ναυτικὴ δύναμη ποὺ ἐκαλεῖτο νὰ κυριαρχήσει καὶ νὰ ἀποκτήσει τὸ θαλάσσιο ἔλεγχο στὸ Αἰγαῖο.
Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν πολιτικὴ - στρατιωτικὴ κατάσταση, τὸ Ὀθωμανικὸ Ναυτικὸ ἐπιχείρησε τὴν πρώτη του ἔξοδο τὸ πρωὶ τῆς 3ης Δεκεμβρίου 1912, βρίσκοντας ἀπέναντί του τὸν Ἑλληνικὸ Στόλο, περιπολοῦντα στὶς προσβάσεις τῶν Στενῶν τοῦ Ἑλλησπόντου, νὰ τοῦ φράζει τὸ δρόμο.
Ὁ Κουντουριώτης μετὰ τοὺς πρώτους χειρισμοὺς ὥστε νὰ λάβει τὴν πρέπουσα διάταξη μάχης καὶ θέλοντας νὰ ἐκμεταλλευτεῖ πλήρως τὴ μαχητικὴ ἱκανότητα τῆς ναυαρχίδας του, ἀναλαμβάνει τόλμημα μοναδικὸ καὶ ριψοκίνδυνο. Κινεῖται ἀνεξάρτητα μὲ τὸν «ΑΒΕΡΩΦ» ἀφήνοντας πίσω τοῦ τὰ βραδυκίνητα παλαιὰ Ἑλληνικὰ Θωρηκτὰ καὶ «πλέει μεθ᾿ ὁρμῆς ἀκαθέκτου» ἐναντίον τοῦ Ὀθωμανικοῦ Στόλου, ποὺ αἰφνιδιάζεται καὶ ἔχοντας ἐπιλέξει ἀνάμεσα στὴν πανωλεθρία τῆς ἥττας καὶ τὴ φυγή, ὑποχωρεῖ ἄτακτα καὶ κλείνεται στὴν ἀσφάλεια τῶν Στενῶν ὑπὸ τὴν κάλυψη καὶ τῶν ἐπάκτιων πυροβολείων του. «Οὐδὲν ἔθνος δύναται νὰ θαλασσοκρατεῖ ἐφ᾿ ὅσον δὲν θεωρεῖ τὰ πολεμικὰ πλοῖα προορισμένα νὰ κινδυνεύουν» ἔλεγε ἀργότερα ὁ Κουντουριώτης ὅταν τοῦ γινόταν λόγος γιὰ τὸ παράτολμό της ἐνέργειάς του.
Ἀκολουθοῦν στὴ συνέχεια ἄλλες προσπάθειες τοῦ ἀντιπάλου νὰ παραπλανήσουν τὸν Ἑλληνικὸ Στόλο καὶ νὰ καταφέρουν νὰ σπάσουν τὸν ἀποκλεισμό του. Ὅλες ὅμως χωρὶς ἀποτέλεσμα μὲ κορυφαία ἐκείνη τῆς 5ης Ἰανουαρίου 1913 ποὺ κατέληξε στὴ ναυμαχία τῆς Λήμνου. Τὸ ἀπομεσήμερο τῆς μέρας αὐτῆς, ὅταν ὁ Ὀθωμανικὸς Στόλος ἐμπρὸς στὴν ἀποφασιστικότητα τοῦ Στόλου μας κατέφυγε καὶ πάλι μὲ σημαντικὲς ζημιὲς καὶ μὲ πεσμένο τὸ ἠθικὸ στὴν ἀσφάλεια τῶν Στενῶν, ὁ ἀγῶνας γιὰ τὸ Αἰγαῖο εἶχε κριθεῖ ἀμετάκλητα.
Τὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ εἶχε κυριαρχήσει ὁριστικὰ ἐξουδετερώνοντας πλήρως τὸν ἀντίπαλο χαρίζοντας τὴν πολυπόθητη λευτεριὰ στὰ Ἑλληνικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ τοὺς ὑπόδουλους ἀδελφούς. Τὴν ἀποστολὴ τοῦ ἔφερε μὲ θαυμαστῆ ἐπιτυχία σὲ πέρας χάρις στὰ ἡγετικὰ προσόντα καὶ τὴν ὁρμητικότητα τοῦ Ἀρχηγοῦ του, Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀνδρεία καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν πληρωμάτων του (τῶν παιδιῶν του, ὅπως ὁ ἴδιος τὰ ἀποκαλοῦσε), ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε καὶ στὴ Σαλαμῖνα πρὶν χιλιάδες χρόνια ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Πλούταρχος. Οἱ Ἕλληνες νίκησαν τοὺς Πέρσες «ἀνδρείᾳ μὲν καὶ προθυμίᾳ κοινῇ τῶν ναυμαχησάντων, γνώμῃ δὲ καὶ δεινότητι τοῦ Θεμιστοκλέους».
Ἡ πλήρης κυριαρχία ποὺ ἐξασφάλισε ὁ Στόλος μας, καταναυμαχώντας τὸν Τουρκικό, ἀποστέρησε τὸν ἐχθρὸ ἀπὸ τὴ δυνατότητα ἐνίσχυσης τοῦ τετραμετώπου χερσαίου ἀγῶνα καὶ αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ καθοριστικοὺς γιὰ τὴν ἧττα τοῦ παράγοντας. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη στὴν κυριαρχία στὸ Αἰγαῖο φαίνεται ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα μίας ἐπιστολῆς τοῦ Ἔλ. Βενιζέλου πρὸς αὐτόν: «Ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἔγραφέ σου εἴμεθα εὐγνώμονες, διότι χωρὶς τὴν ἀδάμαστο ἀποφασιστικότητά σου καὶ τὴν πίστη σου στὴν κατὰ θάλασσα νίκη μας, δὲ θὰ ἀποφασίζαμε νὰ λάβουμε μέρος στὸ Βαλκανικὸ πόλεμο, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ σύνορά μας θὰ ἔμεναν ὁριστικὰ στὴ Μελούνα».
Στὸ προκείμενο θὰ ἦταν βασικὴ παράλειψη ἂν δὲν ὑπογραμμίζαμε ἰδιαίτερα τὴν εὐθυκρισία τῆς τότε Πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς χώρας, ἡ ὁποία μὲ θαυμαστὴ διορατικότητα φρόντισε νὰ ἐνισχύσει τὸ Στόλο ἔγκαιρα καὶ πρὶν τὴν κήρυξη τῶν Βαλκανικῶν πολέμων.
Ἀπὸ ὅσα προανέφερα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ συμπερασματικὰ ὅτι τὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους ἔδωσε δυναμικὰ τὸ παρὸν καὶ ἔπραξε στὸ ἀκέραιο τὸ καθῆκον του. Κατεδείχθη καὶ πάλι ἡ τεράστια σημασία τῆς θαλάσσιας ἰσχὺς γιὰ τὴν ἀσφάλεια, τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς φυλῆς μας.
«Μέγα τὸ τῆς θαλάσσης κράτος» λέγει ὁ Θουκυδίδης. Ἐπιβεβαιώθηκε ὅτι ἡ θάλασσα ἀποτελεῖ τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο καὶ τὸ συνδετικὸ κρίκο καὶ τὶς ἀρτηρίες γιὰ τὴ συνοχὴ χιλιάδων μιλίων ἀκτῶν καὶ χιλιάδων νησιῶν, ὅπου χιλιάδες χρόνια ζεῖ, ἀναπτύσσεται καὶ προοδεύει ὁ Ἕλληνας.
Βασικὴ συνιστῶσα τῆς θαλάσσιας ἰσχὺς τῆς χώρας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πολεμικὰ πλοῖα, ἀποτελεῖ καὶ τὸ πανταχοῦ παρὸν ἐμπορικὸ ναυτικό, ἡ συμβολὴ τοῦ ὁποίου σὲ ὅλους τοὺς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους καὶ τοὺς δυὸ Παγκόσμιους πολέμους ὑπῆρξε ἀνεκτίμητος. Σὲ καιρὸ εἰρήνης, τὰ πλοῖα τοῦ Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ μεταφέρουν ὑπερήφανα τὴν Ἑλληνικὴ σημαία σὲ ὅλους τοὺς ὠκεανοὺς καὶ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ὑδρογείου, ὡς μόνιμοι πρεσβευτὲς τῆς χώρας μας καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ὡς συνδετικὸς κρίκος μὲ τοὺς ἀπόδημους Ἕλληνες.
Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε ὅτι:
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ τρίτη ναυτιλιακὴ δύναμη μετὰ τὸν Παναμὰ καὶ τὴ Λιβερία.
Τὰ 107.000.000 τόνοι ποὺ ἀνήκουν σὲ Ἕλληνες ἐφοπλιστὲς εἶναι ὁ μεγαλύτερος Ἐθνικὸς στόλος στὸν κόσμο.
Τὸ 14% τῆς παγκόσμιας χωρητικότητας εἶναι ἑλληνική.
2 δὶς δολάρια μπαίνουν κάθε χρόνο στὸν κρατικὸ κουμπαρὰ μὲ ἀποκλειστικὴ πηγὴ τὸν ἑλληνικὸ ἐφοπλισμό.
Τὸ 51,7% τοῦ κοινοτικοῦ στόλου ἀνήκει σὲ ἑλληνικὰ χέρια.
«Ἡ Ἑλλάδα μπῆκε στὴν ΕΟΚ μὲ μόνη προῖκα τὴ ναυτιλία της», Κων. Καραμανλῆς.
Ἡ πατρίδα μας τὰ τελευταῖα χρόνια διέρχεται μία περίοδο ποὺ στὸ διεθνὲς προσκήνιο ἐκτελοῦνται συγκλονιστικὲς μεταβολὲς καὶ ἀντιμετωπίζει ὁρατοὺς ἐξωτερικοὺς κινδύνους, ἡ ἐπιτυχὴς ἀντιμετώπιση τῶν ὁποίων ἐπιβάλλει Ἐθνικὴ ὁμοψυχία, ὑψηλὸ ἠθικό, ἐγρήγορση, μόχθο, προετοιμασία, ὀργάνωση καὶ ἑτοιμότητα. Ἂς εὐχηθοῦμε οἱ ἐξελίξεις αὐτὲς νὰ ἐπηρεάσουν εὐμενῶς τὰ πράγματα στὴν εὐαίσθητη περιοχή μας, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῆς εἰρήνης.
Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, συνεχίζουμε τὴ μεγάλη καὶ ἔνδοξη παράδοση ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ ναυμάχοι πρόγονοί μας. Ἐπικοινωνοῦμε μὲ μία μεταφυσικὴ συχνότητα μὲ τοὺς Σαλαμινομάχους, ἀκούουμε τὸ «Ἴτε Παῖδες Ἑλλήνων», βλέπουμε τὶς ἱερὲς σκιὲς τοῦ Κανάρη, τοῦ Μιαούλη καὶ τῶν ἄλλων ναυμάχων τοῦ ῾21, τοὺς νικητὲς τῶν ναυμαχιῶν τοῦ 1912-13, τοὺς θαλασσινούς του 1940 καὶ φωνάζουμε ὅπως αὐτοὶ : «Εἴμαστε ἐδῶ. Συνεχίζουμε.» Στὴν ἀποστολή μας αὐτὴ ἔχουμε μεγάλο συμπαραστάτη μας, τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ὁ ὁποῖος ἀνέκαθεν προσβλέπει μὲ ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ Ναυτικό του, γιὰ τὴν ἰσχυροποίηση τοῦ ὁποίου ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του ὑποβάλλεται σὲ βαριὲς οἰκονομικὲς θυσίες, ὥστε μέσῳ τῆς πολιτείας νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει ὅ,τι τοῦ ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις του.
Ἡ θωράκιση τοῦ στόλου τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν ἀπόκτηση νέων μονάδων καὶ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῶν παλαιῶν ἀνάγκασε τὸν ξένο τύπο νὰ κάνει κολακευτικὰ σχόλια γιὰ τὴν ἁλματώδη ἀνάπτυξή του. Ἐμεῖς ἀπὸ τὴν πλευρά μας, σεβόμενοι τὴν εὐαισθησία καὶ τὶς θυσίες τοῦ λαοῦ μας, ὀφείλουμε τὴν ἄριστη ἀξιοποίηση τῶν μέσων ποὺ μᾶς παρέχει, ἔχοντας πάντα κατὰ νοῦ ὅτι περισσότερο ἀπὸ τὰ ὅπλα μετράει ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας, δηλαδὴ τὶς μάχες κερδίζουν ὁ ἐπαγγελματισμὸς καὶ τὸ ἠθικό.
Ἡ 6η Δεκεμβρίου δὲν εἶναι μία ἁπλὴ ἑορταστικὴ ἐπέτειος τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ στὸν Προστάτη Ἅγιο Νικόλαο. Εἶναι μία ἐπέτειος ποὺ συμβολίζει τὴν ταύτιση μίας κατεξοχὴν ναυτικῆς χώρας μὲ τὸ Πολεμικό της Ναυτικό, ποὺ ποτὲ δὲν ὑπέστειλε τὶς Σημαῖες του.
Μία ἐπέτειος ποὺ ὑπενθυμίζει πὼς τὰ θεμέλια του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, εἶναι θαλασσινὰ καὶ πὼς ἡ θεωρία τῶν ξύλινων τειχῶν - διαχρονικὰ ἐπιβεβαιωμένη δὲν ἐπιδέχεται καμία ἀμφισβήτηση. Ἑλλάδα καὶ Θάλασσα εἶναι ἔννοιες ταυτόσημες.
Τελειώνοντας, εὔχομαι ὁ Ἅγιος Νικόλαος νὰ χαρίζει σὲ ὅλους ὑγεία, οἰκογενειακὴ εὐτυχία, ἐπαγγελματικὴ ἐπιτυχία καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ταξιδεύουν νὰ εἶναι πάντα ὁ ἄγρυπνος πλοηγός τους.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ