(Μὲ χρήση τοῦ ἀλφαβήτου, σὲ γλώσσα Ἑλληνική, Μυκηναϊκῆς περιόδου)
Δὲν εἶναι ἐπιβεβαιωμένη ἡ ἀκρίβεια τῶν παρακάτω, ἀλλὰ παρατίθενται ὡς ἐνδιαφέρον ἀνάγνωσμα...
Ἡ διαδοχὴ τῶν γραμμάτων στὴν πλήρη ἐκφώνησή τους δὲν εἶναι καθόλου τυχαία ἀλλὰ
πίσω ἀπὸ αὐτὴν ὑπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτικὴ καὶ νοηματικὴ συνέχεια,
ἀνωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν γνωστή μας ἐκφώνηση, τὰ ἑλληνικὰ γράμματα
(ἀφοῦ προσθέσουμε καὶ τὸ ἐξαφανισμένο σήμερα ἕκτο γράμμα (Στίγμα) ἀκούγονται καὶ
γράφονται ὡς ἑξῆς:
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.
Ἀποκωδικοποιώντας τὴν γνωστὴ αὐτὴ διάταξη, ποὺ ἔγινε σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς
Ἑρμητικῆς φιλοσοφίας, ἔχουμε τὰ ἀκόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ
ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ προσθέσουμε τὰ ἐννοούμενα συνδετικὰ καὶ ρήματα ποὺ παραλείπονται,
ἔχουμε τὴν ἀνάδυση μιᾶς θαυμάσιας κοσμογονικῆς προσευχῆς - ἐπικλήσεως πρὸς τὴν πηγὴ
τοῦ φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ, ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤΗ ΙΓΜΑ, (ΙΝΑ) ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ. (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ)
ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)!
Μία ἀπόδοση στὴ σύγχρονη διάλεκτο...
Ἥλιε νοητέ τὸ φῶς, ἔρχου στὴ γῆ! Κι ἐσὺ Ἥλιε ὁρατέ, ἀκτινοβόλησε στὸν πηλὸ ποὺ
ψήνεται (ἀναβράζει). Ἂς γίνει ἕνα καταστάλλαγμα (ξηρά), ὥστε νὰ μπορέσουν
τὰ ἐγὼ νὰ ζήσουν, νὰ ὑπάρξουν καὶ νὰ σταθοῦν ἐπὶ τῆς παλλομένης γῆς. Ἂς μὴν ἐπικρατήσει
ἡ νύχτα, ποὺ εἶναι τὸ μικρὸν καὶ κινδυνεύσει νὰ ταφεῖ (ἀπωλεσθεῖ) τὸ καταστάλλαγμα
τῆς φωτιᾶς στὴν ἀναβράζουσα λάσπη, κι ἂς ἀναπτυχθεῖ ἡ ψυχή, ποὺ εἶναι τὸ μέγιστο,
τὸ σημαντικότερο ὅλων.
Ἑρμηνεία τῶν λέξεων:
Αλ = Ὁ νοητὸς ἥλιος
Φα-ος = Τὸ φῶς
Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, ἔρχομαι)
Τα = Δοτικὴ ἄρθρου δωρικοῦ τύπου τή, εἰς τὴν
Γα = Γῆ (δωρικὸς τύπος)
Αμα = (ἐπιρρ.) συγχρόνως
Έλ = ὁ ὁρατὸς Ἥλιος, ὁ Ἐρχόμενος
Έψ = ρῆμα ἔψομαι, ἐψ-ημένος, ψημένος.
Ιλών = Ἰλὺς (οὐσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στή = προστακτικὴ ρήματος ἴστημι
Ίγμα = καταστάλαγμα, ἀπόσταγμα
Ζή = προστακτικὴ ρήματος ζῶ.
Η = ὑποτακτικὴ ρήματος εἰμί, εἶμαι
Θη = προστακτικὴ ρήματος θέτω.
Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ.
Παλάν = Ρῆμα πάλλω (δονοῦμαι, περιστρέφομαι) ἐπίθετο παλλάς-πάλλουσι,περιστρεφόμενη
(πρβλ: Παλλὰς Ἀθηνᾶ).
Δά = ἄλλος τύπος τῆς Γά, Γῆς (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα = Μητέρα γῆ).
Νύξ = νύκτα.
Ο = τὸ ὁποῖο, ποὺ
κ.οκ.