1. Καὶ τώρα πῶς ἀλλάξανε
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Καὶ τώρα πῶς ἀλλάξανε ὅλα τριγύρω μας·
οἱ φωνὲς τοῦ δάσους, οἱ σκιὲς τῆς νύχτας.
Τώρα σὲ δρόμους νέους φθίνουμε.
|
2. Στὸν Παγασητικό
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Στὸν Παγασητικό, χαθήκαμε τὸ βράδυ,
στὸν Παγασητικό, σὲ δρόμους, σε νταμάρια.
Στὸν Παγασητικό, τὴ μέρα δυναμίτες,
στὸν Παγασητικό, τὸ βράδυ ἐρημίτες.
Στὸν Παγασητικό, τὰ σχέδια λουλούδια,
στὸν Παγασητικό, λουλούδια τοῦ πελάγου.
|
3. Θοδώρα
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Πάρε με στὴν ἀγκαλιά σου, πνίξε με μὲ τὰ φιλιά σου
νὰ ξεχάσω τοὺς καημούς μου καὶ τοὺς ἀναστεναγμούς μου.
Τὸ κεφάλι πάει νὰ σπάσει μὲς στῆς νύχτας τὸν καημό,
πέσε φῶς μου στὸ κρεββάτι, μὴ μιλᾶς γιὰ τὸν καιρό.
Κάθε βράδυ σὰν σὲ χάνω, μὲ τὴ μάνα σου τὰ βάνω·
πού ῾ν᾿ ἡ πονηρὴ Θοδώρα, ἡ ἄπιστη κι ἀχνιστὴ φραντζόλα.
Θὰ τὴ βρῶ, θὰ τὴ ζυγώσω, βρὲ Θοδώρα τὰ τῆς πῶ,
μὴν πειράζεις τὸ κορίτσι καὶ πολὺ τὸ ἀγαπῶ.
Θὰ τὴ βρῶ, θὰ τὴ ζυγώσω, βρὲ Θοδώρα τὰ τῆς πῶ,
πέσε φῶς μου στὸ κρεββάτι, μὴ μιλᾶς γιὰ τὸν καιρό.
|
4.
α) Χαράγματα τοῦ χρόνου
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Τετάρτη βράδυ στὸ βουνό, τὴν Πέμπτη στὰ βραχάκια,
στὴν Ἁλυκὴ γλυκὰ φιλιά, στὰ λατομεῖα χάδια
καὶ στὰ ἱερὰ τῶν Διόσκουρων, χαράγματα τοῦ χρόνου.
Παρασκευὴ ὁλημερὶς νά ῾ταν ἡ ζήση ὅλη,
μιὰ κουνουπιέρα σκέπασε τὸν ἔρωτά μας φῶς μου
κι ὅταν μιλούσαμε τὰ δυό, ἦταν τὰ λόγια ἀέρας.
Τὸ Σάββατο μ᾿ ἀρνήθηκες, τὴν Κυριακὴ σὲ χἀνω,
τὰ γόνατα λυγίζουνε, σκοτάδι μὲ τυλίγει
καὶ τὸ φιλὶ τοῦ χωρισμοῦ μοῦ μάτωσε τ᾿ ἀχεῖλι.
β) Ἔτσι ὅπως πᾶμε, δὲ χωρίζουμε ποτέ
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἔτσι ὅπως πᾶμε, δὲ χωρίζουμε ποτέ,
τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν ἐμᾶς μᾶς φτάνει·
κι ἂν ὅλοι λέν, τὸ αὔριο μὴν τὸ ξεχνᾶς,
ποιὸς ξέρει αὔριο ἂν ζεῖ ἢ ἔχει πεθάνει.
Ἀπ᾿ τὰ Χριστούγεννα, τὸ Πάσχα καὶ μετά,
τὸ καλοκαίρι λίγες μέρες θὰ ἰδωθοῦμε·
κι ὅταν σὲ διώξουν κι ἀπ᾿ τὴ νέα σου δουλειά,
τότες ξανὰ τὶς ἀντιθέσεις μας θὰ δοῦμε.
Μετὰ θὰ φύγεις καὶ θὰ πᾶς στὴν Ἀφρική,
νὰ ἐξαγνιστεῖς λίγο στὸν ἔνοπλο ἀγώνα,
ἐνῷ ἐγὼ μὲ τὸν Μιχάλη συντροφιά,
κοντὰ στὸ τζάκι θὰ περάσω τὸ χειμώνα.
|
5. Μάκρυνες τὰ νύχια τῶν χεριῶν σου
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μάκρυνες τὰ νύχια τῶν χεριῶν σου,
τά ῾βαψες μὲ ὄζα διαφανῆ,
ξέμπλεξες τ᾿ ἀχτένιστα μαλλιά σου,
παίρνεις ὄψη μικροαστική.
Τὸ μονόλογό σου καταφέρνεις,
σὲ καφὲ καὶ ντίσκο νὰ ξεχνᾶς,
καὶ ὅμως ἀπ᾿ τὸ σπίτι ὅταν περάσεις,
φουστίτσα καὶ γοβάκι δὲ φορᾶς.
Κι ἂν φορέσεις, εἶναι ποὺ σὲ πείθει
τῆς ζωῆς ποὺ κάνεις ἡ χαρά,
μιὰ χαρὰ ποὺ λίγο εἶναι δική σου
καὶ σὲ κάνει νὰ λὲς εἶμαι καλά.
|
6. Στὴν τσουλήθρα
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Στὴν τσουλήθρα ὅλο θέλεις κοριτσάκι νὰ γλιστρᾶς
κι ἂν μὲ ἔχεις κάνει πτῶμα δὲ σὲ νοιάζει, δὲ ρωτᾶς,
encore, encore, encore.
Ἀγκαλίτσα σ᾿ ἀνεβάζω μὲς στοῦ δράκου τὴ σπηλιά
κι ἀπ᾿ τὸ στόμα του ὅταν βγαίνεις, σ᾿ ἔχω πάλι ἀγκαλιά,
encore, encore, encore.
Ἀπὸ ῾κεῖ τὴ σφαῖρα βλέπεις, ποὺ τὸν κόσμο ἀντανακλᾶ
καὶ μοῦ λὲς encore Ἀγύγη, j᾿ai un bisou rouge pour toi,
encore, encore, encore.
Μία πέφτεις δεξιά μου, μία πᾶς ἀριστερά,
τὴν ἰσορροπία χάνεις, μὰ στὸ τέλος πᾶς καλά,
encore, encore, encore.
Κι ὅπως πέφτεις ὅλο γέλια μὲ τὰ πόδια ἀνοιχτά,
μὲ φιλιὰ σὲ χαιρετᾶνε νέοι, γέροι καὶ παιδιά,
encore, encore, encore.
|
7. Γερμανίες
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἀπάνω ποὺ σ᾿ ἀγάπησα, ἔφυγες ἕνα βράδυ
κι ἔμεινε ἄσχημη πληγὴ πάνω στὸ φυλλοκάρδι.
Τώρα σὲ πόλεις, σὲ χωριά, στὰ ὄρη τριγυρίζω,
στοὺς κάμπους ψάχνω νὰ σὲ βρῶ, πίσω νὰ σὲ γυρίσω.
Κι ἂν δὲ σὲ βρῶ, κι ἂν δὲ σὲ βρῶ, κάτι βρῆκα νὰ κάνω,
κάτι νὰ κάνω πειστικό, ὅλο νὰ ψάχνω, νὰ γυρνῶ.
Μοῦ ῾παν πὼς σὲ τρακάρανε, κάπουσ τὶς Γερμανίες,
ἄνθη στὰ κέντρα νὰ πουλᾶς, λεμόνια στὶς πλατεῖες.
Τζιτζίκια σὲ στολίζανε, ὅταν χαμογελοῦσες,
τὶς ὧρες ποὺ καθόμαστε καὶ εὐφυῶς σιωποῦσες.
Σὰν ὄνειρο φαντάζομαι τὴν ὥρα ἐκείν-ἐκείνη
ποὺ θὰ σὲ βρῶ, ποὺ θὰ σὲ βρῶ, καὶ θὰ σὲ βάλω στὸ σταυρό.
|
8. Οἱ δακοκτόνοι
Στίχοι: Σταῦρος Καραμανιώλας
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς καὶ Σταῦρος Καραμανιώλας
Τί τάχα νὰ τοὺς ἔκανε σ᾿ αὐτὴν τὴν κοινωνία
καὶ κυνηγοῦν ἀλύπητα τὸ δάκο μὲ μανία;
Μεταφορεῖς καὶ ψεκασταί, ἀρχιεργάτες, γεωπόνοι,
ὅλοι ἐμεῖς οἱ δακοκτόνοι εἴμαστε δολοφόνοι.
Ὑπάρχουν μεγαλύτεροι ἐχθροὶ γιὰ τὴν ἐλιά,
μ᾿ ἀπ᾿ ὅλους ἀσπονδότεροι εἶν᾿ ὅλα τὰ πουλιά.
Μεταφορεῖς καὶ ψεκασταί, ἀρχιεργάτες, γεωπόνοι,
ὅλοι ἐμεῖς οἱ δακοκτόνοι εἴμαστε δολοφόνοι.
Γιατί λοιπὸν σὰν πιάνουμε τσίχλες καὶ μαυροπούλια,
μᾶς κυνηγοῦν οἱ δασικοὶ μέχρι νὰ βγεῖ ἡ πούλια;
Μεταφορεῖς καὶ ψεκασταί, ἀρχιεργάτες, γεωπόνοι,
ὅλοι ἐμεῖς οἱ δακοκτόνοι εἴμαστε δολοφόνοι.
|
9. Δὲν εἶναι ἴδιες ὅλες οἱ γυναῖκες
Στίχοι: Σταῦρος Καραμανιώλας
Μουσική: Σταῦρος Καραμανιώλας
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Δὲν εἶναι, φίλε, ἴδιες ὅλες οἱ γυναῖκες,
δὲν εἶναι ἴδιες, μὴν τὶς κατηγορεῖς·
ψάξε σὲ ὥριμες, σὲ νέες, σὲ μπεμπέκες,
καρδιὲς μεγάλες μὲ αἰσθήματα θὰ βρεῖς.
Ξέρω, βρὲ φίλε, μιὰ γυναῖκα σ᾿ ἔχει κάψει
καὶ τὸν καημό σου νὰ σβήσω δὲν μπορῶ·
μήπως κι ἐγώ, βρὲ φίλε μου, δὲν ἔχω κλάψει
γιὰ μιὰ γυναῖκα ποὺ τώρα συγχωρῶ;
Εἶδα γυναῖκες ποὺ πικρὰ γιὰ ἄντρες κλάψαν,
εἶδα γυναῖκες ποὖχαν τόσο ἐρωτευτεῖ,
εἶδα γυναῖκες ποὺ κατάμαυρα τὰ βάψαν
κι ἄλλες γυναῖκες ποὖχαν καλογηρευτεῖ.
Μυστήριο πλάσμα, φίλε, εἶναι ἡ γυναῖκα,
κανεὶς δὲν ξέρει τί κρύβει στὴν καρδιά·
ἄλλες ποθοῦνε μ᾿ ἕναν ἄντρα νὰ γεράσουν
κι ἄλλες ἁπλῶς πῶς νὰ περάσει μιὰ βραδιά.
|
10. Συχνάζεις στὸ μικρὸ καφέ
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἄλλες ἑρμηνεῖες: Γιῶργος Νταλάρας
Συχνάζεις στὸ «Μικρὸ καφὲ» κι ἐγὼ στὴ «Μυροβόλο»,
ἔτσι ποὺ ὅσο κι ἂν θέλουμε, ποτὲς δὲ θὰ ἰδωθοῦμε.
Ἐγὼ ξυπνάω ἀπ᾿ τὶς ἑφτά, ἐσὺ τὸ μεσημέρι
κι ὅταν τινάζω τὰ χαλιά, στὸ βόλεϊ πάντα τρέχεις.
Στὴν πὰμπ πηγαίνεις στὶς ἐννιά, ἐγὼ ἕντεκα μὲ μία,
ἔτσι ποὺ ὅσο κι ἂν θέλουμε, ποτὲς δὲ θὰ ἰδωθοῦμε.
Μὰ ποὺ θὰ πάει ὁ καιρὸς κι οἱ βουλισμένοι χρόνοι,
θὲ νά ῾ρθει κάποιο σούρουπο, ξανὰ ν᾿ ἀνταμωθοῦμε.
|
11. Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μὲ διαλύει στὸ φῶς.
Τ᾿ ἀχτένιστα μαλλιά σου, καλέ μου, χθὲς ἦταν καλοχτενισμένα
δείχναν πὼς θὰ παχύνεις
κι οἱ μπότες, ποὺ δὲ φορᾶς ποτέ σου, εἴχανε γίνει σύμβολο.
Ἕνα φιλάκι, δὲν εἶναι δράμα, μὴν τὸ παιδεύεις μὲ τόσες ἰδέες·
Ἔτσι ἀπὸ δράμα σὲ δράμα ξεπέφτεις καὶ ἐπανάσταση πάλι ζητᾶς.
Πὲς τοῦ μπαμπά σου ὅταν σὲ φιλάει νὰ μὴ φοράει τὰ μαῦρα γυαλιά,
γιατὶ σκιάζουν τὰ ὡραῖά σου μάτια καὶ μὲς στὴ σκιά τους
τοὺς ἄλλους κοιτᾶς.
Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μ᾿ ἐκτινάσσει στὸ φῶς.
|
12. Μάνα μου εἶμαι φθισικός (χαμπανέρα, ματζόρε)
Στίχοι: Γιῶργος Θεολογίτης-Κατσαρός
Μουσική: Γιῶργος Θεολογίτης-Κατσαρός (Χαμπανέρα-Ματζόρε)
Ἑρμηνεία: Κώστας Σιδέρης
Μάνα μου εἶμαι φθισικός, ἔχω μεγάλη φθίση·
φύλα τὸν ἄλλο μου ἀδερφό, μάνα νὰ μὴν κολλήσει.
Μάνα μου διῶξε τὶς γιατροὺς νὰ μὴν μὲ τυραννοῦνε,
ἀφοῦ δὲν εἶναι ἱκανοὶ τὸν πόνο μου νὰ βροῦνε.
Κλαίγω, καῖνε τὰ μάτια μου, γεροπονεῖ ἡ ψυχή μου,
μὲ βάσανα τήνε περνῶ στὰ ξένα τὴ ζωή μου.
Σ᾿ ἀραχνιασμένο σπήλαιο θὰ πάω νὰ κατοικήσω,
ὡσότου νά ῾ρθει ἡ στιγμή, μάνα, νὰ ξεψυχήσω.
Πολλὲς μανάδες κλάψανε, ἂς κλάψει κι ἡ δική μου·
στῆς Ἀριζόνας τὰ βουνά, ἂς θάψει τὸ κορμί μου.
|
13. Ἐσὺ παλιογειτόνισσα
Δημοτικὸ Λιτόχωρου Πιερίας
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς καὶ χορωδία
Ἐσὺ παλιογειτόνισσα, καινούργια φιλενάδα
μάσε –καλέ- μάσε τὰ περιστέρια σου…
Μάσε τὰ περιστέρια σου, ποὺ ἐρχοῦνται στὴν αὐλή μου
καὶ μοῦ –καλέ- καὶ μοῦ χαλοῦν τ᾿ «ὁρίζει» μου…
Καὶ μοῦ χαλοῦν τ᾿ «ὁρίζει» μου καὶ μοῦ σκορποῦν τὸ χῶμα
κι αὐτὸ –καλέ- κι αὐτὸ τὸ χῶμα χρειάζεται…
Κι αὐτὸ τὸ χῶμα χρειάζεται, νὰ χτίσω μοναστήρι,
νὰ βά -καλέ- νὰ βάλω χίλιες καλογριές…
Νὰ βάλω χίλιες καλογριές, διακόσιους καλογέρους
κι ἐγὼ –καλέ- κι ἐγὼ νὰ γίνω ἡγούμενος…
|
14. Κόρη τοῦ βουνοῦ
Στίχοι: Βίκτωρ Οὐγκώ (ἐλεύθερη ἀπόδοση: Σταμάτης Χοντρογιάννης,
βασισμένη στὴν μετάφραση τοῦ Γιώργου Σημηριώτη)
Μουσική: Σταμάτης Χοντρογιάννης
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς καὶ Σταμάτης Χοντρογιάννης
Νὰ κάθεται ξυπόλητη κι ἀχτένιστη τὴν εἶδα
ἔχοντας στοὺς βατόγκρεμους τὰ πόδια κρεμαστά·
κι ἐγὼ ποὺ πέρασα ἀπὸ ῾κεῖ, τὴν πῆρα γιὰ νεράϊδα
κι εἶπα: Θέλεις νὰ ῾ρθεῖς μ᾿ ἐμὲ στοὺς κάμπους, στὰ βουνά;
Μὲ κοίταξε μ᾿ ἐκεῖνο της τὸ βλέμμα, ποὺ κρατάει
γιὰ τελευταῖο ἡ ὀμορφιὰ σὰν τὴ νικᾶμε πιά
κι εἶπα ξανά: Ὁ μήνας εἶν᾿ ποὺ ὁ κόσμος ἀγαπάει,
θέλεις κάτω ἀπὸ τὰ δέντρα ῾κεῖ νὰ πᾶμε τὰ βαθιά;
Ἐσκούπισε τἀπόδια της στὴν πράσινη ραχούλα,
ἔγειρε καὶ μὲ κοίταξε γιὰ δεύτερη φορά·
κι ἔμεινε ἡ ὄμορφη ναζοῦ τότε συλλογισμένη...
Ἂχ πῶς τραγούδαγαν τρελλὰ στὸ δάσοςτὰ πουλιά!
Σιγὰ-σιγὰ καὶ τὰ νερὰ στὴ ρεματιὰ κυλοῦσαν!
Κι εἶδα κοντά μου νά ῾ρχεται στὰ βάθη τὰ πυκνά,
εὐτυχισμένη κορασιά, φοβιάρα καὶ γελοῦσαν
τ᾿ ἀγριωπὰ τὰ μάτιά της κάτω ἀπ᾿ τὰ μαλλιά.
|
15. Ὅταν θὰ ῾ρθεῖ τὸ καλοκαίρι
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ὅταν θὰ ῾ρθεῖ τὸ καλοκαίρι, κι οἱ δυὸ θὰ πᾶμε σ᾿ ἄλλα μέρη.
Ὅταν θὰ ῾ρθεῖ τὸ καλοκαίρι, ὅμως δὲν θά ῾χω πλέον χέρι.
Ὅταν θὰ ῾ρθεῖ τὸ καλοκαίρι, μὲ ἄλλους θά ῾σαι σ᾿ ἄλλα μέρη.
Σὲ θάλασσες καὶ σ᾿ ἀκρογιάλια, σὲ ἄλλους θὰ κερνᾶς τὰ χάδια.
Κι ἐγὼ τ᾿ ἀστέρια θὰ κοιτάζω καὶ χαρακτήρα δὲν θ᾿ ἀλλάζω.
|
16. Λειψὰ μοῦ χαμογέλασες
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Λειψὰ μοῦ χαμογέλασες, γιατὶ ἔβλεπ᾿ ἡ μαμά σου,
κι ὅλοι τριγύρω ἦταν γνωστοὶ κι ἐγὼ ξένος στὸν Πρῖνο.
Κι ἡ ἀδερφή σου γύρισε τὰ μάτια της ποὺ κρύβουν
ὅλες τὶς χάρες τοῦ Μαγιοῦ, τὰ μάγια ὅλα του κόσμου.
Γρήγορα μὲ πλημμύρισαν τοῦ ἔρωτα τὰ πάθη,
ὥσπου τῆς νύχτας οἱ φωνὲς μᾶς τράβηξαν κοντά τους.
Ὁ ἄνεμος μᾶς ἔσουρε στὸ Κάστρο καὶ στὴ Βίγλα
κι ἀπ᾿ τὸ Πουρὶ μᾶς κύλησε πρὸς τὰ λωβοκαλύβια.
Τὸ μονοπάτι πήραμε οἱ τρεῖς μας μὲς στὰ κρῖνα,
«στ᾿ Πολίτ᾿ τὴ βρύσ᾿» σταθήκαμε γιὰ μία φωτογραφία,
τὸ μονοπάτι πήραμε οἱ τρεῖς μας μὲς στὰ κρῖνα.
|
17. Ἄπονε ἄνθρωπε σκληρέ
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς,
ὀργανικὸ θέμα: Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἄπονε ἄνθρωπε σκληρέ, στὸ λέω, δὲ μὲ νοιάζει·
γιατί δὲ θὲς ἐμεῖς τὰ δυὸ νὰ γίνουμε ζευγάρι;
Βρ᾿ ὢχ ἀμάν, ἀμάν, ἂχ ποῦ τὸ πᾶς, βάλθηκες νὰ μὲ τρελλάνεις,
τὴν καρδιά σου τὴ σκορπᾶς ἢ μονάχα τὴ φορτσάρεις,
ἂχ δὲν ξέρω τί νὰ πῶ, βρ᾿ ἀμάν, ἂχ ποῦ θὰ βγῶ;
Μὲ λὲς σκληρό, μὰ τί μ᾿ αὐτό, ἔχω καρδιὰ μὲ μπέσα
καὶ μὲς στοὺς δρόμους τριγυρνῶ, πετάω στὸν αἰθέρα
καὶ μὲς στοὺς δρόμους τριγυρνῶ καὶ πέφτω στὸν αἰθέρα.
Βρ᾿ ὢχ ἀμάν, ἀμάν, ...
|
18. Τσάι
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Δὲν ἤξερα πὼς ἤσουνα τόσο πολὺ μικρούλα,
ἔτσι ποὺ σὲ μασκάρεψαν τὸ πάθος κι ἡ φαμίλια.
Μὰ μιὰ βραδυὰ σ᾿ ἀντίκρυσα ἀνάλαφρα ντυμένη,
ἤσουν σὰν ἄστρο τῆς αὐγῆς ἀμυγδαλιὰ ἀνθισμένη.
Τὸ σπίτι ὅλο γιόμισε ζωὴ καὶ φαντασία,
νεράϊδα ποὺ ἀργόσουρνες μαγιάτικο σκοπό.
Μὰ ἡ νύχτα ἐκείνη πέρασε κι ἔρημος ἀνασαίνω
τὴν εὐωδιὰ ἀπ᾿ τὴ μνήμη σου καὶ τὸ γλυκὸ φιλί,
ποὺ εἶναι πέρ᾿ ἀπ᾿ τὸν καιρό, στὸ χάος καὶ στὸ φῶς.
|
19. Στὸ πανηγύρι
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
ταξίμ: Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς καὶ Κώστας Σιδέρης
Ἔφυγες ἕνα πρωϊνὸ ἔτσι ἔμελλε νὰ γίνει,
καὶ ὅταν τὸ πλοῖο ἔφυγε πῆγα στὸ πανυγύρι.
Ἤτανε μέρα Παρασκευὴ τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων·
στὸ Καζαβίτι ἀνέβαινε ὁ Κάτω Πρίνος ὅλος
Τραβῶ γραμμὴ στὴν ἐκκλησιὰ νὰ ξεχαστεῖ ὁ πόνος
τοῦ χωρισμοῦ καὶ γρήγορα νιώθω νὰ μαστουρώνω.
Ὁ παπα-Ἀντώνης ἄρχισε τὸν πλάγιο τὸν πρῶτο
καὶ ὁ Γερμανὸς ὁ μοναχός, τοῦ ἀπάντησε μὲ τρόπο:
Μὴν τὸν τραβᾶς πολύ, παπᾶ, τὸν πλάγιο τὸν πρῶτο,
γιατὶ θὰ βγοῦν οἱ ἅγιοι, θὰ θέλουν κά᾿να κόλπο.
Καὶ χασισάκι ποὺ νὰ βρεῖς, ψὲς βράδυ τό ῾πιαμε ὅλο,
κι ἂν δὲν τοὺς φχαριστήσουμε θὰ μᾶς ζητᾶν τὸ Φλῶρο.
Μὲ τὰ τραγούδια, τοὺς ψαλμούς, ξεχάστηκε ὁ πόνος
καὶ μὲ μία νόστιμη μικρὴ τραβιέμαι τώρα ὁ δόλιος,
ὤχ, ὤχ, ὤχ.
|
20. Κάθε στιγμὴ ἡ σκέψη μου (καντάδα)
Στίχοι: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
ὀργανικὸ θέμα, ταξίμ: Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς,
Ἰσίδωρος Παπαδάμου, Κώστας Σιδέρης
Κάθε στιγμὴ ἡ σκέψη μου τρέχει κοντὰ σὲ σένα·
τὸ ξέρω πιὰ χωρὶς ἐσὲ πὼς δὲν μπορῶ νὰ ζήσω.
Τὰ βάσανα κι οἱ στεναγμοὶ σταματημὸ δὲν ἔχουν,
τρεῖς μέρες ἔχω νὰ σὲ δῶ, τρεῖς μέρες ὑποφέρω.
Ὅπως καὶ νά ῾ρθει ἡ τύχη μας, ὅ,τι κι ἂν ποῦνε, φῶς μου,
σ᾿ αὐτὴν τὴν ἄδικη ζωὴ ἐγὼ θὰ σὲ λατρεύω.
|
21. Τὶκ τὰκ κάνει ἡ καρδιά μου
Στίχοι καὶ Μουσική: Παραδοσιακὸ Σμυρναίικο,
Διασκευή: Μάρκος Βαμβακάρης
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς καὶ Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, κάν᾿ ἡ καρδιά μου σὰν σὲ βλέπω νὰ διαβαίνεις·
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, θέλω μικρό μου νὰ μαντέψω ποῦ πηγαίνεις.
Θέλω πουλί μου νὰ σὲ ρωτήσω, φοβοῦμαι μὴ σὲ δυσαρεστήσω·
Γιατὶ ὅταν σοῦ μιλῶ, ἀρχίζει τῆς καρδιᾶς τὸ τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ.
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, κάν᾿ ἡ καρδιά μου, τὴ ματιά σου σὰ μοῦ
ρίξεις·
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, θέλω πουλί μου, λίγη ἀγάπη νὰ μοῦ δείξεις.
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, αὐτὴ ἡ ματιά σου μὲ τρελλαίνει, μὲ παιδεύει·
Τίκ, τίκ, τίκι, τίκι, τάκ, θέλω πουλί μου, νὰ μαντέψω τί γυρεύει.
|
22. Ὄχι ἄλλα κλάματα, ὄμορφες
Στίχοι: Οὐίλλιαμ Σαίξπηρ, (Πολὺ κακὸ γιὰ τὸ τίποτα,
πρ. Β´, Σκ. 3, Ξένα Λυρικά, μτφ. Βασίλης Ρώτας,
ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθήνα 1955, σελ. 12-13)
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Διασκευή: Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς,
Ἰσίδωρος Παπαδάμου, Κώστας Σιδέρης
Ὄχι ἄλλα κλάματα, ὄμορφες, ὄχι ἄλλλα δάκρυα πιά,
πάντα ἦταν οἱ ἄντρες ἄπιστοι καὶ πλάνοι,
μὲ τὅνα πόδι στὸ γιαλὸ καὶ τ᾿ ἄλλο στὴ στεριά,
ποτὲ δὲ σταματᾶν σ᾿ ἕνα λιμάνι.
Μὴν κλαῖτε πιὰ
κι ἂς ἔχουν γειά,
χαρὲς ἐσεῖς καὶ γέλια,
καὶ ξαλαφρῶστε τὴν καρδιὰ
μὲ τραλαρὸ καὶ τραλαρὰ
καὶ τραλαραλαρέλια.
Μὴ μοιρολόγια θλιβερά, μὴ μοιρολόγια πιά,
τοῦ πόνου ἀχοὺς καὶ τοῦ καημοῦ τραγούδια
ἔτσι ἦταν πάντα τῶν ἀντρῶν τὸ ψέμα κι ἡ ἀπιστιά,
ἀφότου ἡ γῆ πρωτόβγαλε λουλούδια.
Μὴν κλαῖτε πιὰ
κι ἂς ἔχουν γειά,
χαρὲς ἐσεῖς καὶ γέλια,
καὶ ξαλαφρῶστε τὴν καρδιὰ
μὲ τραλαρὸ καὶ τραλαρὰ
καὶ τραλαραλαρέλια.
|
23.
α) Σονέττο 114
Στίχοι: Οὐίλλιαμ Σαίξπηρ, (Πολὺ κακὸ γιὰ τὸ τίποτα,
πρ. Β´, Σκ. 3, Ξένα Λυρικά, μτφ. Βασίλης Ρώτας,
ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθήνα 1955, σελ. 32)
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Διασκευή: Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Κανένα ἐμπόδιο νὰ ἑνωθοῦν καρδιὲς πιστὲς
ἐγὼ δὲ δέχομαι· δὲν εἶναι ἡ ἀγάπη ἀγάπη,
ποὺ ἀλλάζει μ᾿ ὅλες του καιροῦ τὶς ἀλλαγὲς
καὶ ξεστρατάει μὲ κάθε σκούντημα, σὰν τόπι
Ὄχι· εἶναι ἕνα σημάδι αἰώνιο σταθερὸ
ποὺ ἀπαρασάλευτο τὶς μπόρες ἀντικρύζει:
τοῦ ναύτη τὸ ἄστρο πού, κι ἂν ἔχει μετρημὸ
πόσο μακριά ῾ναι, δὲ μετριέται πόσο ἀξίζει.
Δὲν εἶν᾿ ἡ ἀγάπη μπαίγνιο τοῦ καιροῦ,
ποὺ αὐτὸς θερίζει ροδομάγουλα καὶ χείλια·
ἡ ἀγάπη δὲν πηγαίνει μὲ ὦρες καὶ μὲ μίλια
γιατὶ θὰ βρεῖ τὴν ἄκρη, πάντα καὶ παντοῦ.
Ἂν τοῦτο εἶν᾿ πλάνη κι ἀποδείχνεται σ᾿ ἐμέ,
οὔτ᾿ ἔγραψα, οὔτε ἀγάπησε ἄνθρωπος ποτέ.
β) Σκοπὸς γάμου
Ὀργανικό, Δημοτικὸ Μακεδονίας
|
Maxi CD
1. Ὁ βίος μου (Σταύρου Καραμανιώλα)
Στίχοι: Σταῦρος Καραμανιώλας
Μουσική: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς
Ἑρμηνεία: Σταῦρος Καραμανιώλας,
Ἀργύρης Μπακιρτζῆς, Ἰσίδωρος Παπαδάμου
Τὰ ποιήματά μου εἶναι πολλὰ καὶ δὲν τά ῾χω γραμμένα·
εἶναι μὲς στὸ κεφάλι μου μαγνητοφωνημένα.
Μὰ θὰ χαθοῦνε, σκέφθηκα, μιὰ μέρα σὰν πεθάνω,
γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπεφάσισα κασέτες νὰ τὰ κάνω.
Τὰ ποιήματα, τὸ βίο μου, κασέτες τώρα κάνω
γιὰ νὰ τὶς παίζουν, νὰ μ᾿ ἀκοῦν, ὅταν θὰ ἀποθάνω.
Ἀρχίζω, μαγνητοφωνῶ καὶ πρῶτα πρὶν ἀπ᾿ ὅλα
εἰμ᾿ ἀπ᾿ τὸν Πρίνο καὶ μὲ λὲν Σταῦρο Καραμανιώλα.
Γεννήθηκα τὸ ἕντεκα στὸ Μέγα Καζαβίτι
χρόνια τουρκοκρατούμενα, τὰ χρόνια τοῦ Χαμίτη.
Φύγαν οἱ Τοῦρκοι κι ἄρχισε ὁ πρῶτος πόλεμος,
ἦρθε μία δυστυχία καὶ φοβερὸς λιμός.
Ἡ πείνα εἶχε φτάσει στῆς γῆς τὰ πέρατα·
τρώγαμε βαλανίδια καὶ ξυλοκέρατα.
Κι ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα βράζαμε τὰ κουκούτσια,
ποτὲ τὰ ποδαράκια μας δὲ φόρεσαν παπούτσια.
Ἀπὸ παντοῦ ἡ Θάσος εἶχε ἀποκλειστεῖ,
σὰν ποντικοὶ στὴ φάκα εἴχαμε ἐδῶ πιαστεῖ.
Τίποτα ν᾿ ἀγοράσεις δὲν εἶχε μὲ λεφτά,
μὰ εἶχε ἀεροδρόμιο ἐδῶ τὸ δεκαεπτά.
Πέτρες ὁ κόσμος ἔσπαζε γιὰ λίγη κουραμάνα,
μονάχα γιὰ τὸν ἄρρωστο καὶ γιὰ τὴ μωρομάνα.
Μέσ᾿ στὴν Καβάλα ἤτανε οἱ Γερμανοβουλγάροι,
οἱ Καβαλιῶτες ἔφτασαν νὰ τρῶνε καὶ γαϊδάροι.
Τέλος μία μέρα φύγανε οἱ Γερμανοβουλγάροι
κι οἱ φοῦρνοι ἔβγαλαν ψωμί, μ᾿ ἄγανο, ἀπὸ κριθάρι.
Ἄρχισαν τὰ ἐρείπια νὰ κτίζονται ξανά,
νέα ζωὴ ξανάρχισε κι ἄνοιξαν τὰ καπνά.
Μπῆκα κι ἐγὼ στὰ μαγαζιὰ ἀπὸ ἐννιὰ χρονῶ,
χωρὶς νὰ εἶμαι ἔρημο οὔτε καὶ ὀρφανό.
Εἶχα ἀδελφὲς καὶ ἀδελφὸ καὶ μάνα καὶ πατέρα·
μὲ ἑπταμελῆ οἰκογένεια πῶς νὰ τὰ βγάλουν πέρα;
Αὐτοὶ οἱ λόγοι μ᾿ ἔκαναν ν᾿ ἀφήσω τὴ φυλλάδα,
γιατὶ ἔπαιρνα ἀρκετὰ λεφτὰ κι ἐγὼ κάθε βδομάδα.
Δὲν πῆγα στὸ γυμνάσιο οὔτε καὶ στὸν Εὐκλείδη,
τετάρτη του δημοτικοῦ πῆγα στὸν Τσανακλίδη.
Γράμματα λίγα ἔμαθα, νὰ γράφω, νὰ διαβάζω,
μὰ ὁ Θεὸς μὲ φώτισε ποιήματα νὰ βγάζω.
Τὰ πιὸ καλὰ τὰ χρόνια μου τά ῾ζησα στὴν Καβάλα,
πέρασα χρόνια ὄμορφα καὶ βάσανα μεγάλα.
Μὲ ἀγαπούσανε πολλές, μικρές, μαθητριοῦλες,
γαλανομάτες, καστανές, ξανθές, Ἑβραιοποῦλες.
Μέσ᾿ στὴν Καβάλα οἱ κοπελιὲς μὲ λέγανε μαγκάκι,
γιατὶ φοροῦσα πάντοτε στραβὰ τὸ καβουράκι.
Καὶ ἤμουνα ἀληθινὰ πραγματικὸ μαγκάκι,
χόρευα μάγκικο βαρὺ κι ἔπαιζα μπουζουκάκι.
Τὰ στέκια μου ἦταν πάντοτε Ἀμύντα καὶ Σουτζούκι·
ἐκεῖ ἔμαθα ζεϊμπέκικο, ἐκεῖ ἔμαθα μπουζούκι.
Στὴν κρίση τοῦ τριανταδυὸ ξερίζωσα βουνά,
χιλιάδες εἶχα βγάλει ὀκάδες κάρβουνα.
Κι ὁ Θοδωρής, ποὺ τά ῾παιρνε, μοῦ ῾σπαζε τὴν καντάρα
καὶ στὸ φινάλε ἔβγαζε καὶ τὴ μανέλα τάρα.
Ὡς τὸ τριαντατέσσερα καὶ τέρμα ὁ ἀγώνας,
μετὰ τὴν κρίση ἄρχισε ἕνας χρυσὸς αἰώνας.
Κάποια κοπέλα γνώρισα ἀπὸ τὸ Θεολόγο,
χωρὶς νὰ θέλω ἔμπλεξα καὶ ἔδωσα καὶ λόγο.
Τὸ ὄνομά της ἤτανε Κατίνα Εὐαγγέλου,
εἶχε κορμάκι λυγερὸ καὶ πρόσωπο ἀγγέλου.
Μὰ ὅλως ἀναπάντεχα ἦρθε ὁ χωρισμός,
αἰτία ἦταν ἡ ζήλια της καὶ ὁ ἐγωισμός.
Καλὰ ὡς τὸ τριανταεννιά, μὰ ἦρθε ἄλλη κρίση,
ὁ δεύτερος ὁ πόλεμος, τὴν πόρτα εἶχε χτυπήσει.
Τί ἔχεις βρὲ Γιαννάκη μου; -Αὐτὸ ποὺ εἶχα πάντα·
ἦρθε τὸ περιβόητο τὸ ἔπος τοῦ σαράντα.
Μᾶς χτύπησαν οἱ Ἰταλοὶ μὲ πεῖσμα καὶ μανία
καὶ ἄρχισε ὁ πόλεμος μέσα στὴν Ἀλβανία.
Πήραμε ἀπ᾿ τὴν Κορυτσὰ ὡς τοὺς Ἅγιους Σαράντα,
μᾶς χτύπησαν οἱ Γερμανοὶ καὶ χάσαμε τὰ πάντα.
Γιὰ νὰ τὰ βάνουμε μὲ δυό, δὲν εἴχαμε ἀντοχὴ
κι ἄρχισε ἡ ὀπισθοχώρηση καὶ ἦρθε ἡ κατοχή.
Τὴ χώρα μας τὴν πάτησε τοῦ Γερμανοῦ ἡ μπότα
κι ἄρχισε ὁ χειρόμυλος, σκαφίδα καὶ μπομπότα.
Κατέβηκαν οἱ Βούλγαροι, στὴ Θάσο, στὴν Καβάλα·
στρογγύλια μ᾿ ἄλλους φόρτωνα στὸ Μήτκα, στὴν Καψάλα.
Δουλεύαμε σὰν εἵλωτες, μᾶς βγάζαν τὸ ζουμί,
σαράντα μέρες δούλεψα, δὲν πῆρα οὔτε δραχμή.
Κι ἔφυγα στὴν Κεραμωτή, δουλειὰ ἐκεῖ νὰ πιάσω
σὲ μιὰ μπατόζα βοηθός, ψωμὶ γιὰ νὰ χορτάσω.
Μὰ ἀπ᾿ τὰ πολλὰ κουνούπια κι ἀπὸ τὴν ὑγρασία
μὲ πλάκωσ᾿ ἕνας πυρετός, βαριὰ ἐλονοσία.
Γύρισα πίσω στὸ χωριό, γιατὶ θὲ νὰ πεθάνω,
μὰ εἶμαι καὶ στενάχωρος, κάτι ἔπρεπε νὰ κάνω.
Μὲ γαϊδαρνὴ ὑπομονὴ καὶ μὲ πολλὴ προσπάθεια,
σὲ λίγες μέρες ἄρχισα καὶ ἔκανα καλάθια.
Σὰν τὸ μελίσσι πλάκωνε ὁ κόσμος, νὰ τὰ πάρει,
κι ἀρχίσανε νὰ πέφτουνε τὰ λέβα μὲ τὸ φτυάρι.
Ἀγόραζα τὰ πάντα τῆς μαύρης ἀγορᾶς
γιατί -ποὺ λέει ὁ λόγος- μιλοῦσε ὁ παρᾶς.
Κάποια κοπέλα ἔκλεψα ἀπὸ τὴ γειτονιά,
ἤμουν τριανταδυὸ χρονῶ ἐγὼ κι ἐκείνη δεκαεφτά.
Ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἦταν παρανομία,
γι᾿ αὐτὸ μᾶς στεφανώσανε μὲ τὴν ἀστυνομία.
Ἀποδιωγμένοι καὶ οἱ δυὸ μακριὰ ἀπὸ τὰ σπίτια
νὰ πᾶ᾿ νὰ χτίσουμε φωλιὰ σὰν τὰ μικρὰ σπουργίτια.
Κάναμε τὸ σπιτάκι μας ἔξω ἀπ᾿ τὸ χωριὸ
κι Ι δυὸ μαζὶ παλέψαμε γιὰ τὸ νοικοκυριό.
Δυὸ κοριτσάκια κάναμε ποὺ μένουν στὴν Καβάλα:
τὸ πρῶτο εἶναι κεντήτρια, τὸ δεύτερο δασκάλα.
Ἔψαχνα χρόνια γιὰ δουλειά, μὰ τέλος τήνε βρῆκα
καὶ ξέρετε ποιὰ εἶν᾿ αὐτή; Ἡ σύνταξη τοῦ ΙΚΑ.
Ὅμως πολὺ κουράστηκα, νὰ τὸ πετύχω αὐτό,
μὰ κάθε μήνα πέφτουνε ἕξι ἐφτακόσια ὀκτώ.
Ἡ διαθήκη μου
Πρὶν ἀποθάνω καὶ ταφῶ, θ᾿ ἀφήσω διαθήκη,
τὰ ποιήματά μ᾿ ν᾿ ἀκούγονται πετρέλαια καὶ καθίκι.
Ν᾿ ἀκούγονται καὶ ὅλ᾿ αὐτά, ποὺ ἔγραψα γιὰ μένα,
θὰ σᾶς τὰ πῶ καλύτερα καὶ πιὸ συγκεκριμένα:
Ἔχουμε κάποιον στὸ χωριό, τὸν λένε μπαρμπα-Σταῦρο,
μέσ᾿ τὰ κατώγια τριγυρνᾶ νὰ βρεῖ κρασάκι μαῦρο.
Τὸ ἄσπρο δὲν τὸ κυνηγᾶ, οὔτε τὸ κοκκινέλι,
τὸ θέλει νά ῾ναι μπρούσικο κι ὄχι γλυκὸ σὰ μέλι.
Κι ἂν εἶχε ὅσες ἔχει πιεῖ μπουκάλες μαῦρο οἶνο,
πολὺ μεγάλη θ᾿ ἄνοιγε ταβέρνα μὲς στὸν Πρίνο.
Χωρὶς λεφτὰ νὰ πίνανε τοῦ Πρίνου οἱ μπεκρῆδες,
σὰ σουρουπώνει, νά ῾ρχονται, νὰ πέφτουν σὰν ἀκρίδες.
|
2. Τὸ χασάπικο τοῦ κυρ-Τάσου Βαλκάνη
Ὀργανικό, Μουσική: Γιῶργος καὶ Λάζαρος Βαλκάνης
Παίζει ἡ Μπάντα τῆς Φλώρινας
|
