Χαράλαμπος Παπακωνσταντίνου - Ναύτη, ἀντίο

Γιατί καλέ μου ναύτη,
φεύγεις μακριά;
Αχ, και να σ’ είχα μαζί μου,
μαζί μου, εδώ κοντά...

Σε παίρνουν οι ανέμοι,
για πάντα χάνεσαι πια...
Τα κύματα καταπίνουν
μια ολόχρυση καρδιά...

Θυμάμαι κάτι ώρες
καθόμασταν μαζί,
σ’ ακτές και σ’ ακρογιάλια,
να δούμε την αυγή...

Πάντα εγώ φοβόμουν,
σαν έφευγες μακριά,
μην ήταν η τελευταία,
που σ’ έβλεπα φορά...

Στα δάκρυα πνιγμένη,
τώρα σε χαιρετώ
Αντίο, καλέ μου ναύτη,
δε θα σε ξαναδώ...

Ἰανουάριος 2004
Στ´ τάξη, 7ο Δημοτικὸ
Σχολεῖο Ἀμαρουσίου

Γιατί καλέ μου ναύτη
μοῦ φεύγεις μακριά;
Ἄχ, καὶ νὰ σὲ κρατοῦσα,
μαζί μου, ἐδῶ κοντά...

Σὲ παίρνουν οἱ ἀνέμοι,
σβήνεις γιὰ πάντα πιά...
Κύματα καταπίνουν
μιὰ ὁλόχρυση καρδιά...

Θυμᾶμαι κάτι ὧρες
καθόμασταν μαζί,
σ᾿ ἀκτὲς καὶ σ᾿ ἀκρογιάλια,
νὰ δοῦμε τὴν αὐγή...

Πάντα ἐγὼ φοβόμουν,
σὰν ἔφευγες μακριά,
μὴν ἦταν ἡ στερνή μου,
ποὺ σ᾿ ἔβλεπα φορά...

Στὰ δάκρυα πνιγμένη,
τώρα σὲ χαιρετῶ:
Ἀντίο, καλέ μου ναύτη,
δὲ θὰ σὲ ξαναδῶ...