Τρία ἀποσπάσματα ποιημάτων.
Ἀπόδοσις εἰς τὴν νέα Ἑλληνική, ὑπὸ Γεωργίου Σκιαδᾶ.
| Ἄνθρωπος ἐὼν μήποτε φήσῃς ὅ,τι γίνεται αὔριον μηδ᾿ ἄνδρα ἰδὼν ὄλβιον, ὅσον χρόνον ἔσσεται· ὠκεῖα γὰρ οὐδὲ τανυπτερύγου μυίας οὕτως ἡ μετάστασις. |
Ὡς ἄνθρωπος μὴν πεῖς ποτὲ τὶ αὔριο θὰ γίνει μηδὲ ὅταν δεῖς καλότυχον, γιὰ πόσο χρόνο θά ΄ναι· διότι ἡ μετάπτωση εἶναι πιὸ γρήγορη, ἀπὸ τῆς γοργόφτερης μύγας. |
| Ἀνθρώπων ὁλίγον μὲν κράτος, ἄπρακτοι δὲ μεληδόνες, αἰῶνι δὲ παύρῳ πόνος ἀμφὶ πόνῳ· ὁ δ᾿ ἄφυκτος ὁμῶς ἐπικρεμᾶται θάνατος· κείνου γὰρ ἴσον λάχον μέρος οἵ τ᾿ ἀγαθοὶ ὅστις τε κακός. |
Τῶν ἀνθρώπων εἶναι λίγη ἡ δύναμη, κι ἀνώφελες οἱ
φροντίδες,
στὴ λιγοστὴ ζωὴ πόνος πάνω στὸν πόνο· κι ὁ ἀναπόφευκτος τὸ ἴδιο ἐπάνω σ᾿ ὅλους κρέμεται θάνατος· ἀπὸ κεῖνον ἴσο μερίδιο ἐπήρανε, καὶ οἱ καλοὶ καὶ οἱ κακοί. |
| ... οὐκ ἔστιν κακὸν ἀνεπιδόκητον ἀνθρώποισ΄· ὀλίγῳ δὲ χρόνῳ πάντα μεταρρίπτει θεός. |
... κακὸ δὲν ὑπάρχει, ποὺ ἄνθρωπος νὰ μὴν τὸ ἀνιμένει·
σὲ λίγο χρόνο ὅλα τ᾿ ἀλλάζει ὁ θεός. |